.
.
.
.
.
.
.
.
Nieuw diepte-interview met deputeetje Kelly Detavernier.

Jarretel : Is je leven dooreen geschud ?

Kelly : “Ja, dat zal wel zijn. Ik moet nu veel vroeger uit de veren want om 7.15 u stipt staat mijn dienstwagen met chauffeur voor de deur. In de ochtend de liefde bedrijven, de grote specialiteit van mijn Cisje, een opwindende man van pure passie, is er niet meer bij. Een bloedrode kwelling en een enorme aanpassing, dat is even wennen. En ik moet hele stapels dossiers over de Westvlaanders van buiten leren. In mijn schepenpostje hoefde ik niks van buiten te leren, het ging allemaal vanzelf, waarlijk, ik had een luilekkerleventje. Mijn ochtenden verliepen vol hartstocht, bij ons is de liefde geen sprookje, geen valstrik, geen gedaas van roddeltanten. Cisje speelde  elke morgen het spel van de verleiding, het spel van La Belle et la Bête, heerlijk. Dit dagelijks liefdesspel is er niet meer bij. Mijn leven is totaal dooreen geschud.”

Jarretel :  Je bent blij en gelukkig met je deputépostje ?

Kelly (met een behaaglijk glimlachje) : “Maar natuurlijk zeg, ik ben reuzeblij en zielsgelukkig met mijn postje als deputeetje van de Westvlaanders. Ik ben geen tafelspringer, ik ben wie ik ben, ik ben geen populist, ik doe wat ik zeg en ik zeg wat ik doe. Ik hou niet van goedkope plaisanterieën, ik sla nagels met koppen. Gouverneur Carl is geen vieze enge vent die mij wil knijpen, geen cowboy, geen sheriff, hij is de vleesgeworden charme met een dartele levenswandel, een man van de wereld, dat wel, en met een fijn karakter, beetje vleiend, maar zonder zonder kapsones. Ik hou zielsveel van de man, zonder bijbedoelingen en soms zegt hij onweerstaanbare dingen. En altijd krijgen we samen de slappe lach. Deze manier van leven en politiek bedrijven is een geschenk van de goden.”

Jarretel : Je hebt nu een dienstwagen met chauffeur. Is dat wel nodig voor een simpel deputeetje ?

Kelly (korzelig) : “Maar natuurlijk, vriend, een dienstwagen met chauffeur is absoluut nodig. De Westvlaanders is veel groter dan ik dacht. Dagelijks moet ik van Boeverbos naar Veurne-Ambacht, Mannekesvere, Alveringem, Oeren, de Moeren, Roesbrugge-Haringe, Lo-Reninge, Langemark-Poelkapelle, Zarren-Werken, Zulte-Waregem over Schuiverskapelle, Sint Rijkers en Zuienkerke, terug naar Boeverbos.  Zonder mijne chauffeur Marcel wordt dat lastig, ondoenbaar. Ik kan efficiënt werken en telefoontjes doen, gezellig. Marcel is zijn geld meer dan waard. Ik ga natuurlijk niet zot doen en hem omwegen langs Bissegem-plage laten doen of halt houden om huizen van plezier langs de steenweg Kortrijk-Brugge te inspecteren. Soms loop ik even voor een babbel bij een kennis aan. We passeren de middag altijd aangenaam een paar uurtjes in een bistro in Kortemark. Marcel is een toffe pee. Hij is nooit aan een vrouw geraakt en deed jarenlang dienst als eerste matroos op een olietanker ter lange omvaart.”

Jarretel : Waarom wou je per se deputeetje worden ? Je had ook schepentje kunnen blijven.

Kelly (knikt) : “Ach ja, ik had inderdaad de keuze, maar na acht jaar schepentje van Kortrijk te spelen was het genoeg geweest, ik was toe aan een nieuwe uitdaging. Het lokale niveau was mij te min geworden. Mij dag in dag uit moeten bezighouden met de futiele besognes van de alledaagse Kortrijkzanen zag ik niet meer zitten. Iedereen was akkoord dat ik deputeetje zou worden. Die trein passeert maar één keer en dan moet je erop springen. Een flink hoger loontje, geen stress, een gezapig leventje, nooit opgejaagd, rustig de tijd verdrijven, hoog sociaal aanzien, veel recepties, veel profijtjes, een gratis kuisvrouw, de charme van Carl, vijf maanden betaalde vakantie en een dienstwagen met chauffeur, ook om naar de supermarkt te gaan, wat kan een mens nog meer verlangen ?”

Jarretel : Voelt het niet als kamikaze ? Je partij wil de provinciebesturen afschaffen.

Kelly (lacht) :  “Zo had ik het nog niet bekeken. Dus neen, zo voelt het niet. Zolang mijn partij deputeetjes mag leveren is ze tégen de afschaffing van die besturen. Ik ben voor de afschaffing, maar niet zolang ik deputeetje mag spelen, laat ons zeggen tot aan mijn pensioen, het is nog veel te vroeg en de gemeentebesturen zijn er bijlange niet klaar voor. Je moet eerst werken aan de schaalgrootte. Zelfs voor steden is het moeilijk om verder te kijken dan hun neus lang is.”

Jarretel : Zijt ge al uitgenodigd geweest voor intieme dineetjes of een avondje uit met lobbygroepen of projectontwikkelaars ?  

Kelly : “Welja, projectontwikkelaars staan dagelijks aan mijn deur. Ze doen mij eerbare en minder eerbare voorstellen. Zo was er eens eentje die mij uitnodigde voor een avondje en nachtje uit in een beruchte parenclub te Hulste bij Bavikhove. Hij had zich laten verleiden door de aanblik van mijn witte jeans die strakker zat dan ooit. Ik zag er gek en wonderbaarlijk uit. Naïef en onervaren als ik was, ging ik daarop gretig in. Voor de eerste keer dacht ik aan de aanlokkelijke mogelijkheid om met een beroemde projectontwikkelaar, in het bijzijn van opgewonden toeschouwers, de eeuwenoude daad te volbrengen. Toen we de club binnenkwamen bleek dat we al onze kleren moesten uittrekken, behalve ons slipje. Boven de ingang van de gelagzaal hing een bord met de vermelding : ‘Le vice est le début de la Jouissance’. Een club waar de zwelg- en spuitpartijen tot kunst verheven worden. Het krioelde er van viriele manskerels en schonkige wijven. We startten met aan de bar een bottel Jack Daniel’s achterover te gieten en elkaars erogene zone te betasten en we begonnen aan onze langste kus tot dan toe, waarbij mijn projectontwikkelaar zijn sappige tong tot diep in mijn keelgat duwde. Hij bleef mij kussen en werkte zijn vinger langzaam omlaag in mijn slipje mijn nat kutje in. Hij leidde mij naar de roze zaal waar zeven kingsize bedden stonden waarop libertijnse koppels ongebreideld lagen te rampetampen. Eerst moesten we een kwartier toekijken, daarna was het onze beurt. Mijn projectontwikkelaar trok mij het vrijgekomen kingsize op. Alhoewel ik van nature tamelijk gereserveerd ben, wekte deze vorm van libertanisme bij mij grote bewondering op. Ik werd drijfnat. Een libertijnse houding is iets anders dan machtsvertoon tijdens het seksuele spel en dus ging ik enthousiast op de buitenkans in. Zonder pseudo-intellectueel gedaas en ‘en plein’ publiek de liefde bedrijven had ik nog nooit gedaan, meer zelfs, ik geloofde niet dat het bestond. Met de strijdkreet ‘Kom op, laten we neuken’ scheurde mijn hitsige projectontwikkelaar mijn slipje van mijn lijf. Toen we eraan begonnen, tijdens het voorspel, stonden een half dozijn koppels toe te kijken en vijf andere waren aan het wippen. Er heerste een bizarre ambiance bij de aanblik van diegenen die nemen en diegenen die genomen worden. Seksuele excessen waren niet uit de lucht en dus liet ik mij gaan in de stijgende jouissance die mijn projectontwikkelaar bij mij veroorzaakte. Hij liet zich langzaam languit bovenop mij zakken, hij werd al gauw stijf en ik voelde vol goesting en genot hoe hij bij mij binnendrong. Hij begon met zijn heupen op en neer te bonken…een, twee, drie…een, twee, drie.. Na drie kwartier geraakte ik volledig onder stoom en zo zouden we nog een flink eind kunnen doorgaan, ware het niet dat ik voortijdig zuchtend en puffend klaarkwam en mijn projectontwikkelaar krijsend zijn geil diep van binnen in mij spoot. Het summum van genot. Wij rolden fel bezweet van de kingsize af en de kijklustige toeschouwers applaudisseerden enthousiast. We bliezen uit in de chambre séparée, trokken onze kleren aan, mijn projectontwikkelaar kuste mij op de mond en voldaan verlieten we de club. De zon kwam op. Een nuit blanche om nooit meer te vergeten.”

Jarretel : Klopt het dat je tot de liberale strekking van de N-VA behoort ? Kom je uit een politiek nest ?

Kelly : “Meer zelfs, ik ben een libertijn pur sang. En ik ben zelf onderneemster. Ik ben van doordeweekse komaf, mijn mama was bij de telegraaf en telefoon en hield na haar uren een frituur open en mijn papa was een alledaagse werkmens, in zijn vrije tijd deed hij aan moto-racen op het circuit van zolder, tegen 300 per uur. Een snelheidsmaniak. Verre van een politiek nest dus. Mijn ene grootvader was een communist, mijn andere een fascist. Op familiefeesten hadden we telkens slaande ruzies. Ach, de politiek is een spel waarin volwassenen zichzelf serieus nemen, daar doe ik niet aan mee.”

Jarretel : Zou de 18-jarige Kelly voor deze politieke carrière getekend hebben ?

Kelly (blaast) : “Wat een vraag zeg. Ik geloof van wel. Kijk, ik heb een paar jaar psychologie gestudeerd en wat kan men daarmee aanvangen in het beroepsleven ? Huwelijksmakelaar, relatiebemiddelaar, psychotherapeut, menopauze-consulent of seksuoloog zonder een vleugje belachelijkheid op mij te laden ? Wat bleef er nog over buiten de politiek ? Bleef over de politiek, ik kon niks anders en ik hapte toe, ik heb hoerchance gehad, mijn politieke carrière nam een hoge vlucht, kan niet meer stuk. Nog twintig jaar een luilekkerleven vol luxe en wonderbaarlijke genietingen en dan een uitbundig pensioen. Heerlijk ! Mijn lijfspreuk luidt :  wie gelukkig wil zijn, moet in de politiek gaan.”

.
.
.
.
.
.
.
.
.
Diepte-interview met deputeetje Kelly Detavernier.

Jarretel : Je neemt afscheid als schepentje. Hoe kijk je terug op die periode ?

Kelly : “Dat was zwaar labeur, maar ook een zeer leuke periode. Ik heb in de gemeenteraad vrienden voor het leven gemaakt. Acht jaren lang had ik iets te betekenen in de stad waar mijn wiegje stond. Ik krijg vochtige ogen als ik terugdenk aan die glorieuze tijd waarin alles mocht en alles kon. Ik ben alle inwoners van onze leuke stad enorm dankbaar voor die mooie tijd.”

Jarretel : Heb je grote stappen gezet in menselijke relaties ? Waar ben je het meest fier over ?

Kelly : “Ik ben fier dat ik grote stappen heb gezet op het gebied van menselijke relaties. Vroeger was ik een graag gezien schepentje bij alle gemeenteraadsleden en schepentjes. En bij de doodgewone Kortrijkzanen. In mijn vorig leven, mijn leven vóór de politiek, werd ik voortdurend heen en weer geslingerd tussen verdriet en verveling. Ik leidde een saai en lusteloos leventje, er gebeurde nooit wat en àls er wat gebeurde waren het non-events en onbenulligheden, warm werd ik er nooit van, laat staan zeer warm. Dat is nu anders, koortsachtiger en opwindender.”

Jarretel : Wat waren de grootste uitdagingen tijdens je schepentjestijd ?

Kelly : “Wel, ik heb altijd geprobeerd sterk beleid te voeren en de Kortrijkzanen graag te zien. Hen niet te koeioneren met nieuwe belastingen en regelneverij. Maar shows met roofvogels, vuurwerk afsteken, de liefde bedrijven in Bellegem-bos en confetti spuiten heb ik verboden. Het vergroten van mijn liefde voor het middenklassevolk was de grootste betrachting uit mijn schepentjesbestaan. Ik ben van  eenvoudige komaf, dus hoogmoedigheid is niet aan mij besteed. Al zie ik er een beminnelijke diva uit, ik ben altijd een simpel meiske van het volk gebleven.”

Jarretel : Je zetelt vanaf nu als deputeetje van West-Vlaanderen. Vertel.

Kelly : “Een schitterende promotie, een onverhoopte vlucht van mijn politieke carrière. Ik ben werkelijk met mijn gat in de boter gevallen. Er is veel werk maar nog meer ontspanning. Elke ochtend klokslag zeven uur en een kwart staat Marcel, mijn trouwe chauffeur, met wagen aan mijn voordeur. Ja, ik word elke ochtend opgehaald en ’s avonds laat weer thuis afgeleverd door Marcel. Ook mijn dagelijkse professionele verplaatsingen gebeuren met Marcel. Ik breng dan bezoekjes aan windmolens, zonnepanelenparken, overstromingsgebieden, waterbuffers, hoogspanningsleidingen, slotgrachten, antieke graanmolens en aan de vele varkens-en kippenboeren van onze mooie provincie. En aan de kwekers van Westvlaams rood. Twee avonden per week doe ik een receptie, samen met gouverneur Carl, wat een charmante en attente man. Maar hij is getrouwd. Het loopt telkens uit tot een gat in de nacht en dan blijf ik in Lo-Reninge overnachten in de ‘Boom van Caesar’, een afspanning met een opmerkelijk verleden. Ik ben daar niet de enige gast. Een handvol politieke vrienden verwelkomen mij en we drinken en maken plezier tot het ochtendgloren. Mijn trouwe Marcel brengt mij ’s anderendaags tegen de middag weer naar Boeveros. Het is waarlijk onbegonnen werk om de vele genietingen en privilegies op te sommen die aan het deputéschap  verbonden zijn. Ijverzuchtigen verwijten mij koketterie en eigendunk, maar zijn dat slechte karaktertrekken ? Ze noemen mij het schoonste en frivoolste deputeetje van de provincie, eigenschappen die ik moeilijk kan ontkennen. Trouwens, wat is het nut van kuisheid ? Ik ben klaar voor de uitdaging die zoveel groter is dan het benepen schepenpostje, goed voor beginnelingen en politieke eunuchen. Ik ben nu verantwoordelijk voor de velopaden en beken en onbevaarbare waterlopen in heel de West-Vlaanders. Thema’s waar ik de komende jaren zoet mee ben. Het wordt een toffe tijd, daar in Boeverbos. Boeverbos is voortaan voor mij de aangenaamste verblijfplaats die het zingenot zich heeft gekozen. Het paradijs van de politiek.”

Jarretel : Ben je nu een belangrijke en interessante mens ?

Kelly : “Ha, het zal wel zijn, vriend. Als deputeetje voel ik mij inderdaad een interessante mens, onmisbaar en ver verheven boven de schepentjes en de burgemeester van de stad Kortrijk. Eerlijk gezegd, deputeetje zijn is zoveel grootser en zoveel glamoureuzer dan de dorpspolitieke en slaapverwekkende besognes van een armzalig schepentje, veel gekakel maar geen eieren.”

Jarretel : Een intiem vraagske, waarom draag je altijd van die spannende broeken ?

Kelly : “Ja, copain, ik wil daar wel eerlijk op antwoorden. Het zit zo. Ik koop al mijn broeken twee maatjes te klein in de C&A. Spannende broeken tonen mijn vrouwelijke vormen in volle glorie, dat vind ik leuk, en ze hebben een positief effect op mijn gemoedstoestand en die van de mondaine mannen. Die broeken brengen mij in een vrolijke en losbandige stemming en dat verhoogt mijn levenslust in tijden waarin alle dartelheid lijkt verdwenen te zijn in de wereld van de politiek. Dat vind ik heel belangrijk.”

Jarretel : Heb je een motto ? Een lijfspreuk ?

Kelly : “Wie gelukkig wil zijn, moet in de politiek gaan.”

.
.
.
.
.
.
.
.Diepte-interview met schepentje van Mobiliteit en Openbare Werken Trui Steenhoudt.

Jarretel : Hoe voelt het om nu plotsklaps schepentje te worden ?

Trui : “Al van in de tweede kleuterklas droomde ik ervan om, als ik groot zou zijn, schepentje van de stad Kortrijk te worden. In 2012 deed ik voor ’t eerst mee, ’t was maar om te lachen. 2018 zou serieus worden en dat werd het ook. Ik werd vochtig van binnen en van buiten van pure opwinding, kreeg de kriebels in mijn onderbuik. Zou ik lukken ? Helaas, we verloren drie zetels, een ramp. De kriebels in mijn buik werden pijnlijke buikkrampen en ik mocht het schepenpostje op mijn onderbuik schrijven. Mijn schepentjesdroom viel aan duigen. Maar ik ben geen opgever en in 2024 behaalde ik een mooie score, echter slechts de derde plaats. We kregen maar twee schepenzeteltjes toegewezen omdat Axel Ronse er mordicus de sossen bij wilde. Dat vond ik een grote dwaasheid en ik zou weer naast het schepenpostje grijpen ware het niet dat Axel zich plots herinnerde dat BDW hem een staatssecretariaat of een lucratief postje in een ministerkabinet had beloofd. Axel verzaakte aan het schepenpostje en ik viel in de prijzen.”

Jarretel : Je bent duidelijk gepassioneerd door Kortrijk. Hoe sterk is je band met Overleie ?

Trui : “Ik ben diep verknocht aan Overleie, de plaats waar mijn wiegje stond en waar mijn stamkroeg de Groene Kikker zich bevindt. Ik ben een Overleienaar in hart en nieren, ken er alle bewoners van hoog tot laag bij hun lapnaam. De middle class en de basse classe liggen mij na aan het hart. Ik woon, werk, leef en bedrijf de liefde hier, met Patje. En wat een liefde ! Een oprechte man en er kan geen sprake zijn van ondeugd of eigenliefde tussen ons beiden. Niet te veel valse romantiek, wel beredeneerde gevoelsnuances. De geringste gemoedsbewegingen worden onmiddellijk aangevoeld. Nooit waren twee karakters meer voor elkaar geschapen. Bovendien, de complexloze liefde voor de Overleienaar met wie ik me enorm verbonden voel. Twee jaar geleden werkte ik nog als flexi-jobber bij een hete bakker om onze ondernemers van Overleie te steunen. Maar toen die bakker te heet werd en onder mijn rokken begon te friemelen maakte ik een eind aan deze toxische relatie.”

Jarretel : Wat zijn je prioriteiten als schepentje van Mobiliteit?
Sommige dossiers roepen discussies op, hoe ga je dat oplossen ? Wat is je aanpak ?

Trui : “Kijk, ik heb geen respect voor mijn voorganger, de alternatief geaarde Axel Weydts, die een puinhoog zo hoog als de Kemmelberg achterliet. Neem nu de beruchte knip van Bissegem. Het terugdraaien van die knip is het bijzonderste punt uit heel mijn programma voor de komende zes jaren. Dat gebeurt niet van vandaag op morgen of overmorgen. Eerst wil ik alle inwoners van Marke en Bissegem van huis tot huis bezoeken en hen een uitgebreide vragenlijst, 101 vragen, voorleggen. Ze hebben dan een jaar de tijd om alle vragen schriftelijk te beantwoorden en de antwoorden aangetekend aan mijn diensten terug te sturen of af te geven in afspanning De Groene Kikker op Overleie, alwaar ik kantoor houd en op zaterdag tussen 10 en 12 mijn zitdag. Kabinetsmedewerker Fabienne zal ten allen tijde aanwezig zijn om de antwoorden in goede orde te ontvangen en zelfs de allermoeilijkste vragen te beantwoorden. Voor de verwerking van deze vragenlijst door mijn kabinet wordt een termijn van zes maanden uitgetrokken. Na deze grote algemene bevraging volgt een meer specifieke bevraging van de bewoners uit de directe nabijheid van de fameuze knip. Ze krijgen een meer concrete vragenlijst waarin ze hun hart kunnen luchten en bezwaren tegen de knip kunnen indienen. Hiervoor krijgen ze op hun beurt een jaar de tijd om de knip goed te bestuderen en de vragen-en opmerkingenlijst in te dienen. Dat kan dan weer gebeuren bij Fabienne in de Groene Kikker. Van de aanminnige Fabienne is bekend dat ze een zwak heeft voor lelijke mannen en altijd beslagen op het ijs komt. Voor de verwerking van deze vragenronde moet ik zeker achttien maanden tot twee jaar rekenen, aangezien het hier gaat over cruciale informatie en bezwaren van de betrokken bewoners. We moeten de mensen namelijk goed informeren en goed luisteren naar hun feedback. Dat vergt echter zijn tijd en ik schat dat deze informatieronde in totaal zo’n vijf en een half jaar zal aanslepen. We nemen echt onze tijd. Ik neem lessen uit de kritiek van het verleden nauw ter harte, toen potentaat Weydts alles op zijn eigen eentje besliste, boven de hoofden van de gewone mensen die zich dagelijks van Marke naar Bissegem en omgekeerd met hun opel vectra verplaatsen en plots voor de knip komen te staan. Dat mag niet meer gebeuren. In acht genomen opmerkingen, procedures en bezwaarschriften reken ik dat de afschaffing van de knip met een beetje geluk tegen het einde van 2029 gerealiseerd zal zijn. Pas na een grondige herevaluatie neem ik de beslissing want veiligheid blijft prioritair. Overhaaste beslissingen kunnen gevaarlijke situaties creëren en dat wil ik absoluut vermijden.”

Jarretel : Wat motiveert je voor de komende zes jaren ?

Trui : “Er ligt veel werk op de planken. Ik wil werken aan een stad waar elke Kortrijkzaan, van hoog tot laag, gelukkig kan zijn. Ik wil een schepentje zijn voor iedereen. De Kortrijkzanen moeten mij memoreren als iemand die erin geslaagd is hen gelukkig te maken.”

Jarretel : Heb je een motto ?

Trui : “Wie gelukkig wil zijn, moet niet in de politiek gaan.”

Volgend diepte-interview met deputeetje Kelly Detavernier.

.
.
.
.
.
.
Diepte-interview met burgemeester Ruthie.

Een ontspannen burgemeester Ruth Vandenberghe, alias Ruthie, ontvangt ons met brede glimlach in haar bureau op het stadhuis.
De monstercoalitie met vier partijen Team Burgemeester, CD&V, N-VA en Vooruit is een feit. Ruthie is er helemaal klaar voor.

“Ik wil de burgermoeder van àlle Kortrijkzanen zijn !”

Jarretel : U wordt de eerste vrouw als burgemeester van Kortrijk. Wat doet dat met u ?

Ruthie : “Dit raakt me tot in mijn diepste vezels. Ijverzuchtigen noemen mij nu de Markiezin van Kortrijk, een frivole betiteling. Omdat ik op een nacht, gechaperonneerd door een man die de mijne niet was, gespot werd, uitgedost in hoerige kledij, in een chambre séparée van afspanning Villa des Roses te Harelbeke. Je kan niet geloven wat dit in mij heeft losgemaakt, het consumeren van de liefde met een vreemde man. Ik ben begiftigd met intelligentie, zin voor humor, grote borsten en lange benen en ben nu helemaal klaar voor het burgemeesterschap.”

Jarretel : U helpt mee het clichébeeld van de oudere witte cis-man als burgemeester te doorbreken.

Ruthie : “Ach, oudere witte cis-mannen, ik moet ze niet. Ongetwijfeld zijn het merendeel sadisten en masochisten die in een nonnenschool en katholiek college zijn opgevoed. Maar mijn minnaar Wout behoort niet tot die orde, een slaafse huisman die in seksueel verband beoefende sado-masochisme verafschuwt. Mijn geliefde is een van de zeldzame Kortrijkse beaus die de vrije liefde niet versmaadt en zich vrolijk maakt over geborneerde cis-mannen die hun leven lang dezelfde vrouw aanbidden.”

Jarretel : Onderschatten vrouwelijke politiekers zich niet te vaak ?

Ruthie : “Zo is dat, terwijl dat nergens toe leidt. Vrouwen moeten niet te veel tetteren en zich als willoze troela’s gedragen maar leren hun mannetje te staan. Niet op hun kop laten zitten door hengstige cis-mannen die achter hun piemel aanlopen. Ik kan elke ambitieuze vrouw alleen maar adviseren geen cis-mannen achterna te lopen en haar dromen na te jagen.”

Jarretel : Kan u uw succes verklaren ?

Ruthie : “Kijk, ik ben een sociaal dier, ik hou van menselijke contacten. Ik ben een mens van het volk en ik voel me het best tussen mensen van alle dag. Zowel bietenboeren, beenhouwers, loodgieters, varkens-en kippenboeren, dichters als klassemensen op topniveau behoren tot mijn favoriete medemensen. Diepzinnige gesprekken bezorgen mij ongebreidelde levensblijheid en een orgastisch genot. Mijn verloofde Wout, oh wat een schone vent, valt ten prooi aan een aanval van jaloezie telkens als ik het waag intieme contacten aan te knopen met foute cis-mannen, zelfs als er niet gemind wordt of suggestieve handelingen worden gesteld. Ik ben voorstander van het open huwelijk. Dat is een probleem.”

Jarretel : Axel Ronse maakt geen deel meer uit van het schepentjescollege.

Ruthie : “Ach, Axel de wouldbe filosoof, alias le beau de Courtrai, een geval apart, een vreemde snuiter, lichtelijk hermafrodiet, casanova, op wie zowel vrouwen als mannen vallen. De zelfingenomen Axel staat erom bekend dat hij nooit een onvertogen woord jegens wie dan ook uitspreekt. Een blanke, edele ziel. Een zeldzaam menselijk exemplaar. Maar wat wil de ijdele Axel ? Wie is hij, wat doet hij, wat drijft hem ? Heeft hij een vrouw, een man, een minnares, hij doet daar zeer genuanceerd over. Heeft hij zich opgeofferd uit edelmoedigheid of werd hem een postje in de Arizona-regering beloofd, staatsecretaris of kabinetschef ? Kwatongen zeggen dat laatste, maar ze zeggen zoveel. Of doet Axel mee met de Mister Belgium Beauty wedstrijd ? Kunnen we hem beoordelen aan de hand van een paar losse feiten ? Wie hij au fond is, wat hij ook van plan is, ik respecteer zijn keuze. Jammer dat hij er niet in geslaagd is Kortrijk in de wedloop naar Culturele Hoofdstad van Europa te houden.”

Jarretel : In 2028 volgt Quickie schepentje Wout Maddens op. Bent u daar blij mee ?

Ruthie : “Tja, blij, dat ik weet zo nog niet. Als hij niet in mijn wielen rijdt kan ik daarmee leven. Maar de gewiekste Quickie is een politiek roofdier die er niet voor terugdeinst schaamteloos te liegen en verraad te plegen om zijn doel te bereiken. Zijn brandende ambitie maakt dat de man tot àlles in staat is. Zijn talloze vijanden beweren dat hij zijn vrouw zou verkopen om het allerhoogste te bereiken. Wel laat hij met wijds gebaar Wouter Allijns schepentje worden, en dat siert hem. Allijns viel, wegens tegenvallende voorkeurstemmen, uit de boot en dreigde, werkloos en zonder passend inkomen, in de goot te belanden. Minstens zou hij reusachtig veel op zijn exuberante train de vie moeten inboeten. Dat onheil wou Quickie Allijns besparen. In 2028 volgt Quickie schepentje Maddens op, die op pensioen gaat. Vanaf die datum gaan wij dan ook officieel samenwonen en drie maande later trouwen. Wat mijn liefde voor schepentje Wout betreft, ik voel dat er een onbegrensd geluk, groter dan ik mij ooit kon inbeelden,  bestaat. Eén verliefde blik en mijn hartstocht laait op, zoniet verval ik in neerslachtige lusteloosheid. Wat Quickie betreft, kan ik altijd een beroep doen op zijn kennis en ervaring en voel ik me veilig. Hij is de man met wie alles kan.”

Jarretel : Hoe laat u na een zware dag stoom af ?

Ruthie (glimlacht) : “Soms heb ik genoeg aan een half uurtje touwtje springen, in het rond wiegen, hoelahoepen of paaldansen, maar meestal kan ik voor ontspanning bij mijn geliefde Wout terecht. We drinken dan een halve liter whisky, zetten ons verstand op nul, ploffen ons neer in onze kardinaalsrode Ikea-sofa, vertellen dolle verhaaltjes, luisteren naar kerkelijke Bach-cantates, beginnen te dansen, te likken en te kussen, fluisteren lieve woordjes, strelen mekaars geslacht en alles begint te tintelen, tot mijn geliefde hitsig uitroept ‘kom op, poeske, laten we neuken’. Niets staat vrijen dan nog in de weg. Neuken is het beste medicijn tegen stress. We eindigen met een stomende neukpartij waarbij mijn geliefde als een stormram tekeergaat, tot we samen krijsend klaarkomen en mijn geliefde van mij afrolt en in slaap valt. Ik voel dan zó de stress uit mijn lichaam wegvloeien. Dan ben ik weer helemaal opgeladen voor mijn zware taak als burgermoeder van mijn geliefde Kortrijk.”

Jarretel : Hebt u een motto, een lijfspreuk ?

Ruthie :  “Wie écht gelukkig wil zijn, moet niet in de politiek gaan.”