Axel Ronse wil mordicus samen met de sossen in het Kortrijks stadsbestuur.
Axel : “kijk, het zit zo. Ik ben de speelbal van mijn nationale voorzitter. Na een telefoontje van Bart is het duidelijk wat mij te doen staat. Mij vastklinken aan de sossen is de opdracht, zoniet worden de lucratieve lijnen met ‘Brussel’ doorgeknipt en mag ik een politieke carrière op hoger niveau vergeten. Dat ik daarvoor twee belangrijke breekpunten met name de parkings Roosevelt en Dam en de kwestie van de trambus en éénrichtingsverkeer in de Doorniksewijk moet inslikken, het zij zo. Als ik weiger de bevelen van mijn voorzitter op te volgen zal ik in mijn politieke carrière levenslang geboycot worden. Ik weet dus wat mij te doen staat. En Ruthie, die nog geen uitzonderlijke staaltjes van bekwaamheid leverde, moet niet té hoog van de toren blazen. Team Burgemeester verloor vijf zeteltjes. Gelukkig hadden ze de tsjeven die één zeteltje wonnen. Wij wonnen er vier. Mijn relaties met de Kortrijkse sossen zijn opperbest, al moet ik toegeven dat er nu eenmaal altijd een paar slechteriken tussen zitten. Met Maxim Veys kan ik goed over de baan en ook de plaatselijke partij-ideoloog doctor Marc Lemaitre kan ik best pruimen. De omstandigheden dwingen de Kortrijkse sossen om water in hun wijn te doen en zich neer te leggen bij de overmacht van de meerderheid. Ruthie moet nu laten blijken dat zij de kwaliteiten van de sossen waardeert door hen mee te nemen in de coalitie. Spannend !”