.
Steniging.
Het zal u misschien verwonderen maar ik lees graag in de Bijbel. Niet omdat ik nog eens de Goede Boodschap wil nalezen, deze is genoegzaam bekend, of dat ik via bijbelstudie de status van Godsgeleerde wil bereiken. Nee hoor, het is me om de mooie verhaaltjes te doen. Oud of Nieuw testament, het maakt niet uit, in beide afleveringen vind ik ruim mijn gading. Een van mijn lievelingspassages is het boek Job. Het gaat over de vrome man Job, zeg maar een geslaagd zakenman, hierbij gezegend met een kroostrijk gezin, die getroffen wordt door een ernstige ziekte. Zo erg dat hij met een potscherf zijn jeukende zweren dient te krabben. De Satan maakt hem wijs dat hij weer gezond zal worden als hij God verloochent. Maar brave Job plooit niet. Hij blijft de Here trouw, en wordt beloond. Hij mag 2 x 70 jaar leven en krijgt nog eens 10 zonen.
Mooi toch. En met een happy ending. Zoiets verzin je niet. Dat dit mooie verhaal in feite over het theologisch vraagstuk van theodicee handelt hiermee zal ik u niet lastig vallen. Dit is voor gevorderden. Ik ben ook begonnen met de Kinderbijbel. Een zeer voortreffelijk inleidend boek, vol verhaaltjes, ook handig voor jonge ouders om bij het slapengaan nog iets voor te lezen. Het moet niet altijd Neintje of Boemba zijn. En het is goed voor hun algemene ontwikkeling en ontluikendend religieus gevoel. Een van mijn andere favoriete story’s gaat over de heilige Stefanus. Hij was een van de eerste christenen. Misschien had hij een stuk in zijn kloten maar hij propageerde dat de Kerk los moest komen van het Jodendom als ze wilde realiseren wat Jezus echt bedoelde. Olala, dat was te veel gezegd. De goegemeente slikte dit niet en onze Stefanus werd gestenigd. Een praktijk die ze in die tijd graag toepasten, ter kastijding van goddeloze daden als godlastering, hoererij en het sprokkelen van hout op de sabbath. Zeg maar een vorm van snelrecht waar we misschien nog iets van kunnen opsteken.
Deze beknopte inleiding brengt ons naadloos bij de actualiteit. Ook nu zijn er bepaalde coryfeeën die zich geroepen voelen ons door boute uitspraken tot introspectieve reflectie te dwingen. Over Connerke die de Roma’s matraksgewijs op hun plaats wilde zetten zullen we het niet meer hebben. Deze zaak is geseponneerd en met de mantel der liefde toegedekt. Nee, ik heb het liever over bv. Bartje De Wever. Toen enkele minderbedeelde jeugdige crapulekes voor de fun een beetje met een ambulance gingen joy-rijden gaf onze populaire loebas volgend statement; “Huftergedrag…en het zijn allemaal jongeren van allochtone origine”. En onze voetbalist- kemphaan Kevin: “Als je niet goed genoeg bent, moet je beter je best doen.” Spreken ze de waarheid? Voer voor discussie. En de nu in zwang zijnde factchekers. In elk geval moeten ze beseffen dat’ le premier qui dit la vérité doit être exécuté’ zoals onze charmezanger Guy Béjart ooit zong.
Nochtans bestaat er een andere methode om risicoloos de waarheid te vertellen. We weten dat kinderen en zatlappen dit ongestraft mogen doen. Maar er bestaat ook een subtielere aanpak. Met wat humor, ook wel ironie genoemd. Of zelfs wat sarcasme.
Onlangs ontdekte ik dat in onze contreien op dit gebied een licht geniaal type actief is. Een zekere W.M.. Naar verluidt was hij vroeger een notoir en dynamisch voyageur gespecialiseerd in de betere exclusieve vrouwelijke lingerie. Nu runt hij een “blog” waarin hij ruig en ongewis het politieke reilen en zeilen in onze Groeningekouter bloot legt. Eerlijk, voor mij en ik denk velen, een openbaring. Ik kom namelijk uit een generatie die in ons Leiedeltastadje steeds maar twee politieke partijen heeft gekend. Met name de Gilde en de Middenstand. Kwam je uit een werkmansbroek dan ging je naar het College of den Athenee, was je bij de Chiro en dronk je later je pinten in de Gilde. Was je daarentegen een telg uit een meer gefortuneerd nest, inzonderheid uit de commerce- middens, trok je naar het Sint Jozef, was je lid van de Scouts, en frequenteerde je de Middenstand. Populair was ook het “gildefritten en middenstand skitten”, een geliefde bezigheid van sommige politieke opportunisten. Je had uiteraard ook wat sossen en liberalen. Maar dat was slechts wat behangpapier dat samenhokte in marginale etablissementen als het Textielhuis en de Patria. Quantité négligable.
Nu is er blijkbaar in de politieke arena heel wat veranderd. Na de staatsgreep van 6 jaar geleden, een duistere bladzijde gespekt met subordinatie, bedriegelijke voorakkoorden en politiek overspel, kennen we nu een bont allegaartje. Nieuwe clans zijn opgedoken. We spreken nu over bv.over het team burgemeester, het nationalistisch belang, de Vooruit en het Gezond Verstand, ja man, je wordt er tureluurs van. Gelukkig is er de blog van voornoemde W.M. om ons wegwijs te maken. Dank zij zijn talrijke diepte-interviews waarbij hij scabreuze onderwerpen als dubieuze geldelijke transacties, listig bedrog, valse verklaringen en zelfs amoureuze intriges niet schuwt, krijgen we een goed inzicht in wie onze gezagsdragers werkelijk zijn en wat hun drijft. Jambers verbleekt er bij. Daarenboven hanteert hij een weliswaar scherpe maar vooral een stilistisch verantwoorde en voor iedereen toegankelijke pen. Echt, niet alleen informatief een waar godsgeschenk maar daarenboven steeds een garantie op een wijle puur leesgenot. Ik kan het iedereen maar aanraden.
Eenmaal had ik het genoegen dit icoon live te mogen ontmoeten. Het was in een van de betere horecazaken die onze stad rijk is. Als de reïncarnatie van Russische tsaar en/of een Pruisische generaal zat hij fier rechtop aan een tafeltje, omringd door enkele bejaarde dames. Te zien aan hun juwelen- en klederdracht duidelijk exemplaren van de betere klasse. Ze keken hem bewonderend aan en waren blijkbaar licht extatisch verrukt door de wijsheden die hij debiteerde. Ik overwon mijn schroom en vroeg hem vriendelijk of hij “een minuutje had”. “Zeker jonge man,” sprak hij en nam gezwind bij mij plaats. Het werd een boeiend gesprek. Ik vroeg hem vooreerst of de spitsvondige benaming van zijn site afgeleid was van zijn vroeger beroepsverleden.“ Nee hoor,” antwoordde hij “Ik beken eerlijk dat ik op seksueel gebied nogal wat voyeuristische neigingen heb. Een jarretel is bij de dames een intimistisch attribuut die de onder- en bovenliggende waarheid wat afschermt. Maar die ontbloot ik graag. En ga steeds tot aan het gaatje. Het is niet meer dan een toepasselijke metafoor”. Dat was klaar en verhelderend. Op mijn vraag of hij nooit bang was dat zijn harde aanpak van de politiekers en hun entourage ooit tot represailles zouden kunnen leiden, zei hij lachend “dat het allemaal maar tandeloze belhameltjes waren die het klauwen al lang verleerd hadden. En dat ” eentje ervan hem ooit een luis in zijn pels had genoemd, iets waarvan die snoodaard gezien zijn huidige belabberde toestand nog steeds spijt van heeft. Ietwat gedurfd zei ik vervolgens dat sommige malafide kwatongen hem ‘een rechts imago’ toedichtten. Met pretoogjes vertelde hij dat dit “slechts een goed bestudeerde misleidende pose was en “dat hij nog steeds een schalkse linkse jongen is, trouw adept van Mao ook”, en dat hij “net als de grote roerganger slechts één doel had, met name de volksverheffing van de plaatselijke bevolking”. Er volgden nog enkele smeuïge anekdoten over figuren als een machiavellistische Q., een lange Peter, een schepen velo, een neukwillige Wout , een koekoekskind genaamd Thomas , allemaal sujetten die mij vaag bekend waren, maar voor verdere details verwijs ik graag naar zijn blog. Na wat gegoechel met “Jarretel en Kortrijk” komt u na enkele omwegen via enkele bedenkelijke sites zeker bij het juiste adres terecht. Inmiddels had onze goeroe zich terug bij zijn schare bewonderaarsters vervoegd waar hij onmiddellijk wederom liefdevol in de armen werd genomen.
Nog nagenietend besteld ik mij een lekker biertje. Een Sint-Stefanus Blanche. Van een brouwerij in Ertvelde, de stad van Eddy Wally. Ik kijk al verlekkerd uit naar zijn volgende bijdragen. Hem stenigen zou doodzonde zijn.
Christian Raes
