Diepte-interview met schepentje Axel Ronse.

Jarretel : Had je de voorbije legislatuur een mandaat als burgemeester of schepentje ?

Axel : Ik ben schepentje van cultuur, een grandioos postje.
Ik moet me niet doodwerken. Cultuur is geen must, het is pure luxe. Ik heb veel tijd over om aan triatlons mee te doen en voor afspraakjes met mijn dierbaarste schepentje.

Jarretel : Waarom heb je voor je partij gekozen?

Axel : Ik geloof sterk in verbinding en mekaar graag zien. Dat is de basis van mijn politiek en filosofisch denken. Ik heb filosofie gestudeerd, vandaar.

Jarretel : Wat motiveert je om mee te doen aan deze verkiezingen ?

Axel : Na 12 jaar liberale burgemeesters is het tijd voor een Vlaamsch-Nationalistische burgemeester. Kortrijkzanen zijn Quickie zo beu als koude pap. Daarbij, hij is onbetrouwbaar, een aartsleugenaar en verre van integer.
Er heerst grote onveiligheid in onze stad, als burgemeester wil ik daar werk van maken en mensen van kleur en negers die hun manieren niet houden de stad uitjagen. De burgemeester is hoofd van de politie en kan met harde hand optreden. Als dat racisme is ben ik daar fier op.

Jarretel : Als je burgemeester wordt, wat is dan jouw absolute prioriteit ?

Axel : Ervoor zorgen dat er geen vreemd gespuis nog onze stad bevolkt. Meer bepaald wil ik het doortrekkersterrein sluiten en de zigeuners, ik noem ze vliegende gauwdieven, deporteren naar Noord-Vrankrijk. Ik wind daar geen doekskes om. Onze eigen mensen eerst zeg ik, ze moeten hier graag wonen en zich veilig voelen.

Jarretel : Geef 3 redenen waarom jij de stem van de kiezer verdient ?

Axel : Ten eerste werk maken van de uitzetting van vreemd gespuis.
Ten tweede minder onkruid en meer velopaden.
Ten derde meer kamers voor reizigers.

Jarretel : Als je niet op jezelf zou mogen stemmen, wie krijgt dan wél jouw stem en waarom ?

Axel : Dat is een gemakkelijke. Schepentje Kelly natuurlijk. ’t Is zo’n schatje, een moordgriet met ballen, mijn intiemste vriendinne. Na elke gemeenteraad maken we rendez-vous voor een hapje in ’t Mosselhuis en nadien trekken we naar hotel Ibis in ’t Kennedypark, waar we de roze kamer 69 voor één nacht nemen. De wulpse Kelly is een ware uitdaging omdat ze telkens weer de indruk wekt eerst tegen te stribbelen (“ik ben getrouwd”), maar tenslotte kan ze niet weerstaan aan mijn onweerstaanbare avances en rukt ze, fel onder stoom en druipend van het liefdesvocht, haar kleren van het lijf en de trouwring van haar ringvinger. Haar vuurrode slipje en jarretels houdt ze voor het laatst. Eerst zoen ik haar op het voorhoofd, maar al vlug duw ik mijn vurige tong tot in haar keelgat. Dan beginnen de intieme liefkozingen, de zoete liefdeswoordjes en de strelingen, en tenslotte de penetratie, het rammelen, het beuken, de extase en al krijsend het wederzijds hoogtepunt. Oh, ja, zalig kreunt ze dan. Oh, wat een genot. By the way, vroeger dacht Kelly dat ik homoseksueel was of queer, maar gaandeweg heb ik bewezen een viriele kerel met een hoge graad van potentie te zijn. Kelly is geen vrouw voor enkel seks, zij is een vrouw om waarlijk lief te hebben. Je l’adore. Na de eeuwenoude daad liggen we nog wat uit te blazen en bij te praten, vooraleer in een diepe slaap te vallen. Bij het ontbijt praat ze nog heel even over het verraad van Quickie en over de slaagkansen van Ruthie. En ook nog over De terugkeer van Bonanza van Herman Brusselmans, een boek dat ze al drie keer helemaal heeft uitgelezen. Ze is gek van Herman. Daarna vertrekken we elk apart bevredigd en voldaan naar ons kantoortje in het stadhuis. Oh, mon amour, mon doux, mon tendre, mon merveilleux amour. Faut dire qu’elle est belle comme une perle d’eau et je ne suis pas beau. Wat een ongelooflijke intelligente, warmbloedige, breeddenkende en gedreven deerne met een gouden hart en een onvergelijkelijke sex-appeal.

Jarretel : Hoe lang denk je nog politiek te beoefenen?

Axel : Ik hoop mijn leven lang mee te mogen denken en werken aan een betere samenleving. Ik kan niets anders. Het burgemeesterschap zou me in staat stellen mijn pensioentje aan te dikken. Naast mijn parlementair pensioentje. Positieve financiële impact is alles wat telt in het leven.

Jarretel : Wat is je favoriete plek in ’t stad of daarbuiten ?

Axel : De gravenkapel om te bidden en vroeger rendez-vous Huize Rubens om mijn zinnen te blussen. Nu Villa des Roses in Harelbeke.

Jarretel : Op welke stad ben je jaloers, en waarom ?

Axel : Roeselare voor zijn Peegie en de Nieuwmarkters.

Jarretel : Met welke overleden persoon had je wel eens op café willen gaan ?

Axel : Met Mao Zedong, omwille van zijn grote zin voor humor.

Jarretel : Wat zijn je hobby’s?

Axel : Triatlon, kitesurfen, petanken en mijn maandelijkse rendez-vous met schepentje Kelly.

Jarretel : Hoe vaak neem je het openbaar vervoer ?

Axel : Wekelijks gratis eerste klasse met de trein.
Ik haat het zitten bij de basse classe van tweede klasse.

Jarretel : Heb je een motto, een lijfspreuk ?

Axel : Mijn toekomst is geen doodlopende straat.

.
.
.
.
.
.
.
.
Diepte-interview met burgemeester Vincent Van Quickenborne, alias Quickie.

Jarretel : Burgemeester, hoe verliep uw zomervakantie ?

Quickie : Schitterend. Een fantastische zomervakantie. Drie weken in Cadzand. Badmintonnen, koken, fietsen, met de kindjes zandkastelen bouwen en krabben vangen en zonder de kindjes tweemaal per dag de liefde bedrijven. Daarna voor het eerst in ons leven ons gewaagd aan de Freikörperkultur, twee weken lang in het naturistenparadijs van Port Nature op Cap d’Agde. Tot nu toe beoefenden wij de praktijk van de blootloperij alleen aan onze eigen zwemkom, tot groot jolijt van onze buurman E.S. Maar Port Nature was toch nog een dimensie meer. Zoveel warmbloedige en bloedmooie blote vrouwen, dat had ik nog nooit gezien, ik kon mijn ogen goed de kost geven, ik wist niet waar eerst gekeken, en ook Anouk had veel bekijks. We liepen er de notoire Kortrijkse tsjeef Stefaan D.C. tegen het lijf, hand in hand gechaperonneerd door een dame die duidelijk de zijne niet was en Frans sprak. We beleefden er de tijd van ons leven, wondermooie dagen vol liefde en passie. Ik hing er zwaar het beest uit en gaf mijn vrijerscapaciteiten de losse teugels. Die naturistische family time heeft me verse energie gegeven, de tegenslagen zijn verteerd. Ik heb de knop omgedraaid en voor mezelf uitgemaakt welke rol in de politiek ik nog wil spelen.

Jarretel :  Aan welke rol denkt u ?

Quickie : Backbencher in de oppositie, tenzij ik toch weer burgemeester word. Ik steek inhoudelijk torenhoog uit boven Ruthie die alleen maar populair is bij de basse classe. Ik heb de middenclasse en de upperclass people aan mijn kant. En de intellectuelen. Ik reken er in stilte op Ruthie in stemmenaantal te kloppen en dan is het spel gespeeld. Ruthie is eerder een oppervlakkige showmadam, interessant om naar te kijken, haar geluk kan niet op als ze de miss Kortrijk kan uithangen. Ik daarentegen heb diepte en inhoud.

Jarretel : Bent u bang van Vlaams Belang ?   

Quickie : Bah nee gij. Die Wouter Vermeersch is een autoritaire zak, zijn wil is wet, een dictator die zijn medestanders met harde hand in toom houdt. Zijn fractie is compleet leeggelopen, weggelopen of buiten gezet, behalve Carmen Ryheul, zijn onafscheidelijke slavin. De pijnlijke geschiedenis met Marcske Cottenier bewijst dat Vermeersch over lijken gaat. Ik moet die kerel niet, zijn groupuscule komt nooit aan de macht in Kortrijk. Nooit.

Jarretel : U was wel een gewond dier, na wat er op uw verjaardagsfeest is gebeurd.

Quickie : Daar is al meer dan genoeg zattemansklap over rondgestrooid, maar ik wil nogmaals herhalen dat die pipi-affaire fel overdreven werd. Mijn persattaché en trouwe luitenant Peter Lanssens, alias Lange Peter, die tot mijn intimi behoort en ook op mijn feestje aanwezig was, was getuige van de feiten, hij heeft op mijn verzoek de hele zaak in het juiste kader geplaatst. In het holst van de nacht wateren tegen een lege politiecombi, is dat nu zo erg ? En daarbij, er zijn geen doden of gewonden gevallen en ik heb me verexcuseert. Case closed.

Jarretel : Voelt u dat uw populariteit taant ?

Quickie : Kijk vriend, in 2018 heb ik op het hoofd van mijn vrouw en drie kindjes gezworen dat ik nooit maar dan ook nooit mijn burgemeesterspost zou verlaten voor een ministerpostje. Maar twee jaar later was het toch zover. Ik kon niet aan de opwellende roeping weerstaan om minister te worden. Ik heb mijn vrouw en kindjes verraden voor een postje waarin ik nooit gelukkig ben geweest. Ook de financiële kant speelde een rol, ik heb een kostelijk villaatje aan de linkeroever van de Leie af te betalen en de inkomsten van Anouk zijn niet om over naar huis te schrijven. Mijn weerbaarheid was duidelijk aangetast. Ik handelde in een stijl van gore alledaagsheid. Mijn kiezers hebben me dat kwalijk genomen. Ik heb me deerlijk mispakt aan de razend populaire Ruthie die haar kans greep om mij naar de laatste plaats op te kieslijst te duwen.

Jarretel : Ze zeggen dat u inhoudelijk ver boven Ruthie uitsteekt.

Quickie : Zo is dat. Ik ben een echte bolleboos en Ruthie is een braaf meiske, maar ze reikt nog niet tot aan mijn enkels. Ze is populair, dat wel, maar dat heeft niets met bekwaamheid en intelligentie te maken. Misschien haal ik meer voorkeurstemmen en word ik toch weer burgemeester. Ik ga niet verzaken aan de sjerp, maar dat weet Ruthie nog niet.

Jarretel : Zou u een schepenpostje aanvaarden onder Ruthie ?

Quickie : Dat in geen geval, ik ben niet zot hé. Onder commando van een vrouw als Ruthie kan ik niet functioneren. Ik word nog liever croupier of metselaar. Ik zal nooit een vrouw boven mij dulden. Nooit.

Jarretel : U gaat nu samen met de onbetrouwbare tsjeven van De Clerck die u twaalf jaar geleden met een schriftelijk voorakkoord van de macht hebt verjaagd ?

Quickie : De katholieke kutlul De Clerck is een middeleeuwer, een onbetrouwbaar en leugenachtig personage en verder heeft hij niets meer te betekenen in de Kortrijkse politiek. Hij blijft steken in rancune en azijnpisserij. Ik span nu samen met Hannelore, een tsjevenvrouw pur et dur met een missie. Zij heeft heel haar politiek verleden bij de tsjeven afgezworen om met mij in zee te steken. Ze lonkt naar het schepenpostje dat ik haar kan bieden. Schepentje van Sociale Werken.

Jarretel : De Clerck wrijft u een integriteitsprobleem aan.

Quickie : Dat weet ik. Wegens pipigate en omdat ik gelogen heb over het schriftelijk politiek voorakkoord van 11 juli 2012. De Clerck is een onbehouwen en weinig verfijnd sujet. Hij moet zwijgen als het over integriteit gaat of is hij de beruchte  corruptiezaak van vier oktober 2005 vergeten ? Clerckie scheidt nog altijd een doordringende geur van samenzwering af. Maar dat is het verleden. Ik kijk naar de toekomst.

Jarretel : Kwatongen strooien allerhande liederlijke verhalen over u rond.

Quickie : Ja, dat hoor ik ook. Er doen de krankzinnigste verhalen over mij en vrouwtje Anouk de ronde. Dat Anouk het echtelijk dak verlaten heeft en er met mijn buurman E.S. van door is en dat ze gespot werden in het casino van Monte Carlo alwaar ze de nouveau-riche uithangen en hun laatste euro’s aan het vergokken waren. En dat ik op het punt sta naar het vreemdelingenlegioen te vertrekken. Dat ons villaatje door de bank is aangeslagen en weldra openbaar te koop wordt gesteld. Denkt u dat het fijn is om deze gekke verhalen te moeten aanhoren ? Het is niet omdat mijn vrouwtje met een rijke vriend op zakenreis naar Zuid-Vrankrijk is, dat er moet geroddeld worden over ontrouw en het echtelijk dak verlaten. We zijn weliswaar een open huwelijk, maar de neukwillige buurman E.S. is wel de allerlaatste keuze van Anouk. Ik heb een fantastisch vrouwtje dat ik aan niemand wil uitlenen, zeker niet aan buurman E.S. wiens exhibitionisme en geraffineerde uitspattingen genoegzaam bekend zijn.

Jarretel : Hoe zit het met uw persoonlijk druggebruik ?

Quickie : Ach, er doen veel geruchten daarover de ronde. Ik ga het niet verduiken. Ik wil eerlijk bekennen dat ik af en toe een lijntje snuif, maar Anouk houdt me strikt aan strenge beperkingen. Zo voel ik me goed, ik voel me goed, ‘k heb de kriebels in mijn bloed.

Jarretel : Hebt u iets bijgeleerd over uzelf ?

Quickie : Na mijn leugen over pipigate en het schriftelijk politiek voorakkoord van 1 juli 2012 ben ik weer recht gekrabbeld. De energie tussen je oren, het geloof in je vrouw en kindjes is allesbepalend. Er waren periodes waarin ik op het punt stond om naar de koord te grijpen omdat ze mij een leugenaar, een verrader en een corrupte paljas noemden. Ik sliep niet meer, had geen fut meer en geraakte compleet impotent. Maar dan draaide ik de knop om. Tijdens ons verblijf in het nudistenparadijs van Cap d’Agde tankte ik nieuwe energie en bracht de tijd door met luierikken, klaverjassen, naar de blote vrouwen gluren en interessante mensen ontmoeten. Ik heb weer zin in het leven. Ik ben gezegend met een knappe vrouw zonder te veel bourgeoisie-trekjes die de huwelijkstrouw hoog in het vaandel voert. Elke avond paradeert zij voor mij in vlees en bloed, zo goed als bloot in volledig transparant jurkje met daaronder een kardinaalsrood zijden slipje en mauve jarretels. Ik heb de koord weer opgeborgen. Hier zit geen geslagen bulldog hoor, Verre van.

Jarretel : Hebt u een motto ?

Quickie : Tegen de echtelijke liefde is geen kruid gewassen.